WEEKENDS
10/11, 17/18 en 24/25 juni 2023 van 13-17 uur in projectruimte De Hes.
OPENING
zaterdag 10 juni 14 uur. Dichter Menno Wieringa draagt voor uit eigen werk met als thema ‘De werkelijkheid’.
Vijf kunstenaars die naar ‘de werkelijkheid’ schilderen laten zien hoe verschillend hun opvattingen daarover zijn. Voor de één gaat het om het ‘ervaren van het moment’, voor de ander biedt de werkelijkheid juist stof tot nadenken of is het een bron van inspirerende gedachten. Ervaringen, associaties zelfs euforie kunnen de werkelijkheid letterlijk totaal uiteenlopend inkleuren. Belangrijker dan dat wat zij zien, is voor hen de zoektocht naar de verbeelding die aansluit bij de eigen gedachtewereld. Je kunt je daarom afvragen ‘waar halen zij het allemaal vandaan?’
BRIEKE DROST heeft altijd naar de waarneming geschilderd omdat zij dat als een diepe behoefte ervaart. Al tijdens haar studie wilde ze opgaan in dat wat ze zag en daar uitdrukking aan geven. In die tijd schilderde zij veel buiten om het licht te vangen. De techniek om dat te kunnen, zoals het glaceren, moest zij zich eigen maken. Daarna ontstond de behoefte om dingen van dichtbij te schilderen en zo kwam zij bij kleine objecten uit. Vaak kiest zij sieraden of andere kleine schatten en soms glimmende snuisterijen van tin of glas. Glans en transparantie zijn kwetsbaar en vergankelijk maar zijn betoverend door hun lichtreflectie. Haar schilderijen drukken een verlangen uit dat lijkt op kinderlijke hebzucht en de drang tot koesteren.
JIM HARRIS trekt – in de traditie van de impressionisten – eropuit om te schilderen. Het licht verschuift, de wind waait en het kan regenen, maar hij krijgt daardoor het gevoel alsof hijzelf de tijd is. Observeren vanuit het leven is als luisteren naar een verhaal dat zich ontvouwt in details die hij zich tevoren niet had kunnen voorstellen. ‘Op het moment dat ik begin te observeren, neemt de complexiteit en de snelheid waarmee dingen veranderen toe. Ik ben de camera die duizenden real-time momenten vastlegt.’
Het ‘ambacht van het tekenen’ is voor hem essentieel. Hij markeert de ruimte en maakt in zijn werk een nieuwe verdeling in texturen, temperatuur en lichtval. De verf brengt hij zo aan dat het door reflectie en absorptie de lichtval uitbeeldt. Uit deze werkwijze ontstaat een poëzie die de fysieke werkelijkheid tot een lichtspiegeling maakt. Daarmee tilt hij het geschilderde naar een andere plek waarmee hij vervolgens de kijker bevraagt.
MARIJKE MINK maakt uitgesproken kleine tekeningen in potlood op papier en waterverf. Haar qua formaat bescheiden werken hebben geen titels ter verklaring. In haar tekeningen zien we kleurvlekken en figuurtjes. Ze zegt graag poppetjes te tekenen en dat licht zij als volgt toe: ‘Oude iconen werden bemind, betast en versierd. In die iconen lijken de gezichten van Maria en Jezus op hedendaagse snapshots, ingeklemd tussen edelstenen en zilveren plaatjes. Ik teken graag poppetjes. Maar waardoor worden die poppetjes omgeven? Bij gebrek aan edelstenen en zilver staan verf, inkt, krijt, houtskool en potlood paraat. Nu is het al tekenend opletten geblazen want waar het met de tekening heengaat, vraagt tegenwoordigheid van geest. De wereld met haar beelden, geschiedenissen en meningen dringt zich ondertussen op. Het kan gebeuren dat een tekening haar bedding verlegt, zoals een rivier. Als maar alle vlekjes en stukjes wit gelaten papier in dienst staan van de essentie van de tekening. Wat nodig is, hoeft niet krachtig te zijn. Een klein formaat trekt de toeschouwer naar binnen in de wereld van de tekening.
MARCEL REIJERMAN nodigt uit om met ironie rond te dwalen in zijn panoramische landschappen en getuige te zijn van deze wereld waarin veel te ontdekken valt: van abstracte patronen, toetsen en vegen tot en met auto’s, wegen en vergaderende of sportende mensen. Voor wie graag en langer wil kijken zijn er ook sporen te vinden van zijn liefde voor kunst uit de Middeleeuwen en Renaissance.
Of hij nu een landschap of een interieur tekent, ‘het proces van maken’ is een geliefd onderwerp in Marcel Reijerman ’s tekeningen. Met enige humor voert hij ‘makers’ op, zoals een smid, een houthakker of een beeldhouwer, die – op hun beurt – weer gemaakt zijn van streken temperaverf, toetsen houtskool en krijt op het papier.
LEON TEBBE verzamelt spullen en gaat ermee schuiven en bouwen, net zo lang totdat hij er een schilderij inziet. Zo krijgen ze een waardigheid en komt er – als het goed is – een soort uitnodiging om ze aandachtig in hun onderlinge samenhang te schilderen. De spullen gooit hij vervolgens niet weg maar ze blijven achter in dozen in zijn atelier. Zijn atelierstukken zijn droog en lineair geschilderd en hij overschrijdt telkens de grenzen van de figuratie. Je zou kunnen zeggen dat het in beweging blijven van je blik wordt opgeroepen door het juist aantoonbaar overschrijden van de grenzen van het figuratieve.
expositiedata: weekends 10/11, 17/18 en 24/25 juni van 13-17 uur en op afspraak
opening: 10 juni 2023 14.00 uur
Bereikbaarheid H29 op de Hes:
Bus: Bushalte Arnhems Buiten, buslijn 1 (richting Oosterbeek) of 51/52 (richting Wageningen)
Auto: Via de Schutterij naar de Hes (bij Popcentrum De Jacobiberg) en volg de rode pijlen op borden, bomen en lantarenpalen.
Entree via de Klingelbeekseweg; hek naar De Hes – naast nr. 37 – is open tijdens expositie-uren.
